22-10-2007, 12:53
Wszystkie "dowody" na istnienie "socjalizmu" w PRL zweryfikowało życie, ale nie każdy to rozumie. Dla dodania "powagi" kilka fragmentów człowieka nie kojarzonego raczej ze środowiskami zdecydowanie wrogimi postkomunistom:
Fragmenty pochodzą z książki Romana Tokarczyka, Współczesne doktryny polityczne, wyd. XI 2002 (wydanie akurat ważne, polecane są te od wydania IX a dlaczego, to wie każdy student politologii)
“Komuniści potępiają kapitalizm totalnie i na ogół, chociaż nie zawsze, dążą do jego obalenia na drodze gwałtownego, jednorazowego rewolucyjnego zrywu zbrojnego proletariatu. Socjaliści natomiast zmierzają do prosocjalistycznych przeobrażeń kapitalizmu na drodze ewolucyjnej, reformistycznej, w ramach legalnych procedur konstytucyjnych. Komuniści po przejęciu władzy pragnęliby ją utrzymywać na trwałe, a przynajmniej do czasu osiągnięcia w pełni ustroju komunistycznego. Socjaliści opierają swoją władzę na wynikach demokratycznych wyborów. Komuniści przyznają przywództwo polityczne zawodowym rewolucjonistom kierującym partiami komunistycznymi w imieniu proletariatu. Socjaliści akceptują demokratyczne mechanizmy władzy reprezentującej większość społeczeństwa. Komuniści patrzą na politykę poprzez pryzmat walki klasowej, gdy socjaliści pojmują ją w kategoriach konkurencji partyjnej, której rezultaty realizuje większość parlamentarna. Komuniści chętnie sięgają do dyktatury, podczas gdy socjaliści posługują się wyłącznie środkami legalnymi. W sferze ekonomicznej różnice między komunizmem a socjalizmem są również nader wyraźne. Komuniści uznają kapitalistyczną własność prywatna za coś zbliżonego do kradzieży, toteż nie wahają się przed przymusowym wywłaszczeniem kapitalistów bez żadnej rekompensaty. Opowiadają się za nacjonalizacją wszystkich środków produkcji jako warunkiem komunistycznej dystrybucji i konsumpcji. Socjaliści (…) w uzasadnionych sytuacjach nie wahają się wprowadzić gospodarki mieszanej polegającej na łączeniu tego, co kapitalistyczne z tym, co socjalistyczne. (…) Formułując ogólne obserwacje na temat ostatecznego wyodrębnienia się ideologii socjalizmu należy podkreślić, może najbardziej wyrazistą cezurę zakreśliły tutaj wydarzenia rewolucji bolszewickiej w Rosji. Odtąd w oparciu o jej skutki, ideowi komuniści traktują socjalizm instrumentalnie jako środek ostatecznego celu-komunizmu. Natomiast ideowi socjaliści ukazują pogłębiającą się przepaść nie tylko pomiędzy socjalizmem realnym a utopijnym nadal komunizmem, ale i między socjalizmem realnym a socjalizmem demokratycznym. Socjalizm realny, tam gdzie się ostatnie przejmie, elementy socjalizmu demokratycznego (takiego jak w Europie Zachodniej po II wojnie). (…) Idea gospodarki, w ideologii socjalizmu ogarnia kompleks zagadnień związanych głównie z kontrolowaniem koncentracji bogactwa przez nieliczne jednostki w formie własności prywatnej i rozdzielaniem go między wszystkich członków społeczeństwa w formach własności społecznej-kolektywnej (np. spółdzielczej i państwowej). Później, przede wszystkim pod wpływem obserwacji mizernych rezultatów osiąganych przez gospodarkę krajów socjalizmu realnego, opartą na całkowitym uspołecznieniu środków produkcji , poprzestawała na ogół na postulatach jedynie przewagi własności społecznej nad własnością prywatną.
Fragmenty pochodzą z książki Romana Tokarczyka, Współczesne doktryny polityczne, wyd. XI 2002 (wydanie akurat ważne, polecane są te od wydania IX a dlaczego, to wie każdy student politologii)
“Komuniści potępiają kapitalizm totalnie i na ogół, chociaż nie zawsze, dążą do jego obalenia na drodze gwałtownego, jednorazowego rewolucyjnego zrywu zbrojnego proletariatu. Socjaliści natomiast zmierzają do prosocjalistycznych przeobrażeń kapitalizmu na drodze ewolucyjnej, reformistycznej, w ramach legalnych procedur konstytucyjnych. Komuniści po przejęciu władzy pragnęliby ją utrzymywać na trwałe, a przynajmniej do czasu osiągnięcia w pełni ustroju komunistycznego. Socjaliści opierają swoją władzę na wynikach demokratycznych wyborów. Komuniści przyznają przywództwo polityczne zawodowym rewolucjonistom kierującym partiami komunistycznymi w imieniu proletariatu. Socjaliści akceptują demokratyczne mechanizmy władzy reprezentującej większość społeczeństwa. Komuniści patrzą na politykę poprzez pryzmat walki klasowej, gdy socjaliści pojmują ją w kategoriach konkurencji partyjnej, której rezultaty realizuje większość parlamentarna. Komuniści chętnie sięgają do dyktatury, podczas gdy socjaliści posługują się wyłącznie środkami legalnymi. W sferze ekonomicznej różnice między komunizmem a socjalizmem są również nader wyraźne. Komuniści uznają kapitalistyczną własność prywatna za coś zbliżonego do kradzieży, toteż nie wahają się przed przymusowym wywłaszczeniem kapitalistów bez żadnej rekompensaty. Opowiadają się za nacjonalizacją wszystkich środków produkcji jako warunkiem komunistycznej dystrybucji i konsumpcji. Socjaliści (…) w uzasadnionych sytuacjach nie wahają się wprowadzić gospodarki mieszanej polegającej na łączeniu tego, co kapitalistyczne z tym, co socjalistyczne. (…) Formułując ogólne obserwacje na temat ostatecznego wyodrębnienia się ideologii socjalizmu należy podkreślić, może najbardziej wyrazistą cezurę zakreśliły tutaj wydarzenia rewolucji bolszewickiej w Rosji. Odtąd w oparciu o jej skutki, ideowi komuniści traktują socjalizm instrumentalnie jako środek ostatecznego celu-komunizmu. Natomiast ideowi socjaliści ukazują pogłębiającą się przepaść nie tylko pomiędzy socjalizmem realnym a utopijnym nadal komunizmem, ale i między socjalizmem realnym a socjalizmem demokratycznym. Socjalizm realny, tam gdzie się ostatnie przejmie, elementy socjalizmu demokratycznego (takiego jak w Europie Zachodniej po II wojnie). (…) Idea gospodarki, w ideologii socjalizmu ogarnia kompleks zagadnień związanych głównie z kontrolowaniem koncentracji bogactwa przez nieliczne jednostki w formie własności prywatnej i rozdzielaniem go między wszystkich członków społeczeństwa w formach własności społecznej-kolektywnej (np. spółdzielczej i państwowej). Później, przede wszystkim pod wpływem obserwacji mizernych rezultatów osiąganych przez gospodarkę krajów socjalizmu realnego, opartą na całkowitym uspołecznieniu środków produkcji , poprzestawała na ogół na postulatach jedynie przewagi własności społecznej nad własnością prywatną.